Hakettim

Dualarım kabul edilmiyor sanıyordum oysa dua etme hakkımın olmadığını bile yeni yeni anladım. Çok alışkınım çok ağlarım, çok güldüğüm sanılır.Hep susmak içindir benim konuşmalarım.Susmak istediğim konuları hep çok konuşarak atlatırım.Alıştım sanıyordum oysa ne zaman sansam yanılıyorum.Haketmediğimi almayı beklemek yok içimde,istemek bile geçmez aklımdan da hakettiklerime bile uzak olmak.Anlatamam.Sobaya elini değdirmemesi gereken bir çocuk gibi öğrenmeliydim, mutlu olmayı istememek gerektiğini...Dalgınım.Unutuyorum işte,alçıya alıyorum kalbimdeki lades kemiğini.Ne zaman kaynasa,biri gelip çat diye kırıyor.Ben kaybediyorum.Bi inat var içimde,anlamam gerek oysa.Bu çöle yağmur yağmaz,suları tuzlu bu gölde hiçbir canlı yaşamaz.Ne de çok istiyorum kanser olmayı bazen,ah bir bilsen gözlerimi görmeyen.Sırf hastalık psikolojisinden yaşamayı isteyebilmek için.Nasıl istenir ki yaşamak.Aldığım nefes israf, cehennemde altıma atılıcak odun bile boşayken.Hayat mı?Neye yarar ki!
Eğer insan tanrıdan kopan bir parçaysa,tanrı bile nefret ediyor olmalı kendinden.Bunca azap belki sırf bu yüzden ama artık katlanamıyorum.Ağır ağır iniyorum bu merdivenlerden.Kimse farkında değil. Düşüyorum görmüyor-sun-lar....kendimden geçtim umursama-dın-ız-lar....sonu gelecek biliyorsun, 9 liralık bir hapla gelecek dokuzuncu canımın katline dair ferman,ufacık bir cesaretle gelecek.Öyle sadist ki içimdeki serseri,kendi kanımda boğmak istiyor beni.Bir sokak köşesinde ölmek istiyorum gece vakti.Ağır ağır olsun,görmem gerek azrailden önce;kanımın yerde çizdiği kavisleri.Sen gelmelisin aklıma ben ölmeden evvel.Öyle bir vuslat olacak ki azraille benim aramdaki,o bile bilmiyor henüz:yaratılan hiçbir varlık benim kadar ölmek istemedi.