Lamelif

Şimdi sen gidiyorsun ya kimse sana benzemeyecek.Ben bile kendime benzemeyeceğim.Bu da benim lanetim zaten, bitmeyen bir sürgün…Kendimden çıktım yola,La ilahe illallah tan sola dönünce çıktı şeytan karşıma.Çok zaman geçirdik.Osmanlı en geniş sınırlarına ulaşmıştı ve biz şeytanla ayrılmıştık.Bostancı sahillerinde karaya vurmuştu ölü bir yunus ,kendimi göremiyordum sende ,oysa gözlerinde yoktu pus.

Hep sessiz ve en sensiz zamanlarda deniyordum.Uyuşuyordu kollarım ama gidemiyordum. Kazara öldürdüğüm insanlarla dolmuştu evim.Her açtığım çukura kendimi gömüyordum. Üzgünüm elimde olmadan yapıyordum.

Yarış atı olamayan kızgın bir eşeğin hüzünlü hikayesiydi benimki.Tonlarca yük taşımıştım gözlerinden vicdanıma,eşek jonathan olamadım ama...gittim ve geldim baştım ve sondum koştum ve durdum.Sustum…Koştum sevdiceğim ah bir bilsen eşek kulaklarımla atlar gibi koştum.Artık ben eşek olamayacak kadar at ve at olamayacak kadar eşek olmuştum.Durdum…

Yoruldum sevgilim,nolursun inan yoruldum.Kırılsın ayaklarım,çürüsün bileklerim,kopsun dilim.Sana beni,sana seni,sana bizi anlatamadım ya tuz dolsun ciğerlerim.Şimdi ben hafız burhan nidalarının olduğu ev olmayan bir yerde,şimdi ben böyle her gece,şimdi dilimde hep beş hece: Ah o gözlerin…Şimdileri böyle harcıyorum diye kızma.Ölü doğuyor benim yarınlarım.Yarın gelmeden bugünüm bile ölüyor.Azrail en çok beni öldürmeyi seviyor.

Bana seslendiğin gün, dün gibi aklımda “Sen demiştin,sen şarkı söyleyemeyenlerin yarım uğultusu,yere düşen elma şekeri,bozulmuş atlıkarınca… Eksik,yarım,bozuk ne varsa; sen ah zavallı… hepsi sensin işte.

İnan kolay değil tanrının defolu kulu olmak.Katlanıyorum,öyle ya da böyle iyi kötü ama bişekilde seni görme ihtimalim var.Kendime, sana ve en çok tanrıya inat,sakat sakat yaşıyorum.Tamam kızma susuyorum.Ama bil ki sana en çok sessizken susuyorum.