Grev

Yolun sapa yerinde dükkan açan bi esnaf çaresizliğinde izliyorum hayatı.Ağırlık kaldırmak için halterciliği değil de hamallığı seçmiş şark kaderciliğinde geçiyor günler.Ben eskiyorum,yüzüm eskiyor,başka bi adam doluyor ruhumun içine,elden bişey gelmiyor.
Ayaküstü konuşmaları seviyorum artık,kimsenin içini açmaya cesaretim yok.Ve ne zaman içimi açmaya kalksam, hacze düşmüş bir eşyadan daha fazla ederim yok.Cesaretin diyetiymiş bu diyorlar.Diyetin de bedelin de ödülünü alamam.Ben sadece kahrını çekerim.Talihim bu.Karşılıksız çıkar, benim sevda çeklerim.Bu yüzden belki,yıllar geçse de;ucuz bir sigaranın filtresinde kalmaya mahkum benim dudak izlerim.

Artık kendimi o kadar önemsemiyorum.Öğrenmeme gerek yok mesela, öğretiyorlar.İster sınıfın en haylazı ol,ister en kalın kafalısı.Kafana, vuraa vuraa öğ-re-ti-yorlar!

-Mişli gelecek zamanlarda yitirdim,biriktirilmiş heveslerimi.Sövdüm gelmişime geçmişime,bir daha da ziyan etmem emeklerimi.Öyle bir aptallık ki bu,tekrarı olmasın diye kendim kestim ayak bileklerimi.Sizin olsun yollar,yolların sonundaki koca boşluklar.Boşaltın cehennemi şeytan sizin olsun,dalın cennete melekleri edin kurban.Bıraktım ben kendimi, aramayın bende bir damla da olsa 'insan'.

Size kalsın sevmek -artık o nasıl sevmekse-,sizin olsun sevilmek,-ben bilmem o nasıl bişeyse-Hiç para çalmamanın adı olsun dürüstlük.Koca bir istanbul bıraktım ben içimde,artık tüm ışıkları sönük.Bir doğru için,on gerçeği öldürün.Bir sitem duymamak için bin yüreği küstürün.Yüreksiz sevdalar cumhuriyeti burası,yüreği olan herkes azınlık.Öldürmediğiniz her yürek,kendinize haksızlık.

Yürek var,aşk yok.Aşk var,yürek yok.Aşk var,yürek var,zaman yok.Var'la yok arasında bir cümlelik hatrım yok.Hangi ihtimalse artık.Benim bu oyunda yerim yok.Siz kazanın efendim,siz kaybedin.Benim hiç halim yok!

Belki söylemek için çırpındığı gecelerde,Özdemir Asaf'ı bir tek ben gördüm ve onun çırpındığı şey uğruna bir tek ben öldüm.