Kaç dil bilirsen bil,ne kadar iyi bilirsen bil farketmiyor...
Sabah sensiz uyanmanın ne demek olduğunu anlatacak bir kelimem yok benim. Zaten bunca yazı da anlatamadığım için yazıldı.
Sensizlik tuhaf bir şey.İnsanlar evlatlarını kaybediyor,kollarını,bacaklarını... Alışıyorlar bunlarla yaşamaya. Ben sensizliğe alışamadım hoş alışmaya da çalışmadım. Sen olmadıktan sonra yaşamamın anlamı ne çözemedim.
O kadar yoruldum ki,
hiçbir işe yaramayacağını bilmeme rağmen anlatmaya çalışmaktan,
yine de anlatamamaktan...
Elime tutuşturduğun gerçekleri kabullenip, hayatın o zavallı-sahte gerçekliğine dönmekten başka çarem kalmadı.
seni sevmeyi, allahı sevmeye yeğlemiş birinden basit bir "herkes" çıkardın.
Artık sadece susmak,susmadan önce bir daha aşık olmaya tövbe etmek... İşte tüm yapabileceğim bu benim.
Pencere önünde menekşelerim, kanepeden uzak tutmaya çalıştığım bir kedim,kolalı beyaz gömleklerim, cuma-cumartesi rakım/beyaz leblebim, hiç kullanmayacağım eşyalara ödeyeceğim taksitlerimle sensiz dolayısıyla kimsesiz bir ömürü içeri buyur etmek...
işte senin sevginin "kadarının" karşılığı.
teşekkür ederim.
onaltıtemmuzikibinonbirbirotuzdört
Ankara.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder