zambak makyajlı hüzün

neydi bana seni düşündüren,
pencereyi açık gördü mü haylazlığa başlayan rüzgar belki,
tanımadığının cenaze namazını kılarken,olması gerekenden daha hüzünlü bir ihtiyarın eli,
düşünecek daha güzel,
düşünecek daha çirkin birşeyimin olmayacağından belki.

ilk aşk korse misali, kendisi bitse de kalbi sarmaya devam ediyor,
sonra ne kadar seversen sev,
yine de kendini bırakamıyor.
Oysa ne çok isterdim.İnadına kalabalığı başıma toplayıp hüngür ağlamayı, onbeş yıl olmuş mahalleye nara atarak girmeyeli,
ne çok isterdim seni yeniden görmeyi,
ama bir kravat taktık boğulup gitti serserilik,
hepsi bi yana
aseton kokuyor her yanım,
ucuz bi oje bozuntusuydum sanırım
o ince,o korkak,parçalı bulutlu dudaklarında.

belki sadece tırnaklarına ruj süren bi kızı sevmek istemiştim...