Bir gören vardır-
yıllarca bu sözle yaşadım.Sevebilmek zor oldu bazen,siktiredildiğin yalnızlıklar içinde debelenirken "özlemek"ten utanmamak için kullandığım avuntum oldu.Keza ağlarken,içerken,ararken...
Bomboş çalışmaların tesellisi de aynı sözdü.Sevdiğim kadın gitmişti,birisi elime geometri kitabı tutuşturup çöz demişti.Oysa hayatta hiç silindir görmemiştim,nedense hiçbir eşya silindir değildi, ama etrafımda kimse yoktu silindir hacminden daha büyük sorunlarım olma ihtimalini düşünen...
olsundu,
bi gören vardı, olmalıydı.Tanrı bir vakit durduk yere kör olsa bile,kuluna bağışladığı gözlerle görürdü.Ben görüyordum işte,sorun yoktu.
Oysa artık biliyorum ki bir gören yok ve ben de artık görmek istemiyorum.
Hayatım.
Boşunaymış.keza aşklarım,bekleyişlerim,inanışlarım...
"gelme artık neye yarar" derken ne de haklıymış Necip Fazıl ki koca ömründe sadece bu cümleyi kurmuş olsa bile yine de o ömür boşa geçmiş sayılmamalıymış.
beklediklerim ki bu bir kadın da olabilir bi iğde gölgesi de,
sevdiklerim ki bu bir bebek kokusu da olabilir bi şiir dizesi de,
neredeler bilmiyorum,artık gelmezler zaten artık gelmesinler diye,
kendimden gidiyorum.
09082011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder