İnsan yalnız doğup, yalnız ölürken yalnızlıktan korkmak lanetten başka ne olabilir.Canımı yakıyor yalnızlığım.Hiç bir kulağa duyuramıyorum sesimi.Sahipsizim.En çok zoruma giden de bu zaten.Kimse için bir anlamımın olmaması.Ölüp gideceğim ve kimsede tek bir sözüm kalmayacak.Hoş bir anı,güzel bir gün…Yok.
Kanserli bir çocuk gibiyim.Dışarıda akıp giden bir hayat ve onu pencerelerden izlemek zorunda kalan ben.Ziyan oldum.Bütün hayatım bu iki kelimeyle özetlenebilir.Öleceğim ama ölümden bişey ummayarak.Hiçbir sokak hissetmeyecek eksikliğimi,kimse anmayacak beni. Oysa sadece bir gün istemiştim Tanrıdan.Mutlu geçireceğim bir gün için bütün bir ömürden feragat ettim.Bu kadar eksikken,bu kadar acizken.Günde 5 kere rahmetinden bahsedecek kadar ikiyüzlü değilim.Sevmiyorum Allahım seni.Varoluşumu sevmiyorum.Yarattığın cenneti bile sevmiyorum.Bu yüzdendir senin sevmeyişini anlarım.Kimselere şikayetim yok.Ağır aksak,sessizce ve korkarak nefesimi tamamlıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder