Dağılıyorum yürürken,konuşurken dağılıyorum,susarken dağılıyorum.İçimden sızıyorsun,duvarları teninle boyuyorsun,açık denizlerimde karaya oturuyorsun.Oysa ben…
Hiçbir denizde yüzme isteği yok içimde,tüm yüzler eskimiş gibi,hafızamla derimi yüzüyorum. Kopmuş düğmelerimi dikiyorum,siyasalın önünden geçiyorum,bilmediğim sokaklara giriyorum,içimdeki çocuğun boğazını sıkıyorum.Kendimi kesiyor,kanımı içiyor sana susuyorum.Duyamadığım sesini seviyorum.Bazen kendimden geçiyorum,nerdesin diye sorma hakkını kendimde buluyorum.Tamam bu bir lütuftu unutuyorum.
Hadi kır parçalarımı un ufak et bedenimi.Bana yalancı olan o beden istemesen de herkese yabancı. Nereye gitsem yağmalanmış, her keşifte karşımda başka bir kaşifin kibirli bayrağı Şimdi ben kurumuş menekşelerimin saksılarını atarken,çürüyen topraktan bakıyorum kendime.Yazdıklarımdan da belli,yüreğim yoruldu iyice.Yalanlardan koptu kopacak dilim.Ellerim kendi ilmeğini ördü.Gözlerim sana çoktan küstü.Tüm azalarım birbirini öldürdü.Susuyorum,susarmış gibi yapmadan.Gidip gelmemesiye.Söz veriyorum,ölüp dirilmemeye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder