Söyleyemem

Bir düş kurdum.Sen varsın mesela,ben varım,küçük taş evimiz ve zeytinyağlı dolma.İğde kokan bahçemize domates ekerek geçen günlerimiz.Tanrıdan sadece bunu istemenin bedeli bu kadar ağır mı olacaktı sevgilim? 
Bu gerçeği kabullenmemi istiyor insanlar.Sen başka yerde,ben başka yerde.Dudaklarımız birbirine değmeden ve seni bir ömür göremeden yaşamak gerçeğini kabullenmek...Sanki cüzdanımı düşürmüşüm gibi aldırış etmeden,güle oynaya yaşamam gerektiğini söylüyorlar.Sokaklardan geçiyorum,senin birilerine çay yaptığın saatlerde.Yanan her ışık cehennemime bir odun daha sanki.Herkes sevdiğini almış,herkes mutlu,bir ben lanetli.Gibi.Kahretsin ne kadar da gencim,kahretsin tanrı öldürmez ki beni bu yaşta.Koca bir ömürü sensiz geçirmeye nasıl katlanır ki insan.Yine de seni düşünmekten alamıyorum kendimi.

Kimsenin aramayı akıl etmediği bir göl dibindeki sedef inci gibisin.Belki ben buldum seni.Senin bulunduğundan haberin yok, benim ne bulduğumdan... Alıp saklamak istiyorum seni,hüzünler değmesin sana,eller değmesin,başka gözler değmesin...
Lunaparklar,elma şekerleri,kır düğünleri,renk renk kelimeleri,hatta dünyanın tüm şiirlerine kalbinde yer var ama tüm bunlar hüzünlü şarkılarla dans etmek zorunda.Bıraksalar seni sana,dünya yeniden küçücük bir çocuk olsa.
Çizsen alınyazını, hem de tam orta yerinden, çakışsa yollarımız kaderimizin kesildiği çizgiden. Mevsim bahar,vakit gece,hep aynı yıldızda buluşsa gözlerimiz.
Yine de en iyisi susmak olsa gerek.Ama bil ki sen gittiğinden beri,kimsenin gözlerinin içini görmedi gözlerim.