Yoksun

7 yaşında bisikletten düştüğüm günden kalan bir yara gibi öylece kalacak hayalin gözlerimin başucunda ve ben bu gerçekle yaşamak zorundayım.Yoksun.Yüz kalbi kırmış bir katil gibiyim ben,ve ruhuma eklenmiş ikinci bir vicdan gibi yokluğun.Çok zor inan.Adını söyleyerek hayatta tutuyorum kendimi,öyleki diri diri otopsi yapsalar bana adının beş harfini bulacaklar.Sen oralarda bir yerlerde hani olmaz da; aklına geldikçe,yaşadığımı sanıyorsun.Yaşamak...hem de sen yokken,böyle bir şey olmaz biliyorsun.Yemek nasıl olmuş diye soruyorlar bazen senin elin değmedi ki,nasıl güzel olsun.Bu şehirde kuraklık var şaşırıyor insanlar.Yağmur dediğin tanrının seni öpüşü,sen bu şehirde yoksan yağmur neden olsun?

Ve ben anlatamıyorum hiçbirini.Anlatamadıkça korkuyorum,korktuğumu göstermemek için durmadan konuşuyorum.Konuşmalar avutmuyor artık.Ruhu savaş meydanında kalmış bir esir gibi,olmayan düşmanlarla savaşıyorum.Kendimin hayalet olduğunu unutarak,senin kaybolup gittiğini unutmaya çalışarak...Ama geçmiyor günler.Sanki hala cuma, saat hala 22.09, kulaklarımda aynı uğultu.Çoktan sur'u üfledi israfil,bir tek ben duydum.

Cımbızla çekiyorum kelimeleri,sana yazılmış kutsal kitabımdan.Cennette mevsim neyse öyle bakardı gözlerin,nefesin akşamsefası kokardı.Akşamdı dudakların,ay değdikçe parlardı. Kimselere söyleyemediğim sırrımdın sen.Şimdi sırrı gitmiş aynalarda kendi yüzümü göremiyorum.Ve sana yalvararak soruyorum:Şahanem bana kestiğin ceza'n bitmedi mi?