Sabah gözlerimi açtım,pencereden içeri giren güneş kitapların üstünde gezinirken.
Üşüdüm,hiç üşümediğim kadar hem de,ama anlatılmaz ki böyle,
Yüreğim dondu diyeyim anla işte...
Sen yoktun.Olmamıştın,olmazdın.Ve ne saçmaydı kelimeler.
Özlemek ne saçma mesela.
Artık cümlelerin anlamı yok ve aramızda kalabalıklar...
Ben artık yazmam,çizmem,gülmem,bilmem.
Sen sadece rüyalarıma gel.
Bi de hep söylemek isterdim.
Bacakların çok güzel.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder