Yaşıyoruz.
Senin kalbin atıyor.Kalp gibi,olması gerektiği gibi.
Benim kalbim başını duvarlara vuran eroinman misali.
Hep böyle oluyor zaten.Bazen yazı yazarken yazamadığımı farkediyorum.Bazen yemek yerken boğulacak gibi. Elim,ağzım,kalbim... nitelikli bi delilik belki, her parçam ne yapması gerektiğini unutuyor.
Hep, aynı son.Seviyorum, ama...
Seviyorlar ama kafeste kuş,akvaryumda balık besler gibi.Özlüyorlar hem de çok, nasıl anlatsam bahar gelse de erik çıksa der gibi.İstiyorlar ama hep... bilmiyorum o kısmının düzgün,kurallı,anlamlı bi açıklaması yok. Hatta sanırım benim bunu sormaya bile hakkım yok.
Biliyorum bu hikayenin her hecesi ezberimde, kahramanların yerini değiştirmek çok kolay.Hayat mı, kader mi, yazgı mı herneyse hadi yap diyor durmadan, hadi değiştir.
Yapmıyorsam ne bilmediğimden,ne olmadığından.Dayanamam sadece, onlar gibi olmaya dayanamam. Ne istediğimi bilmeden yaşayamam.Korkamam işte.İnsan korkar sevdiklerine bişey olmasından ya da katlanır ne olursa olsun.Korkarak çalışırım, korkak bi komşu olurum, korkarım elalem ne der diye, korkarım Allahtan sevmesem bile. Ama sevdiğim halde korktuğum olmadı benim.Çok kaybettim. İnsan,zaman, para,emek kaybedilecek herşeyi kaybettim.Yine de onlar gibi olmayı istemedim.
Bazı şeyler acıtır.Kafiyelerle yazılmaz,uyak-ölçü-redif herneyse işte hiçbi cümle sonunda tutmaz. Bazı geceler diğerlerinden daha ağırdır.Rivayet-hikaye-bileşik zaman yetmez kelimelere gelecek zamanla yakıp geniş zamanla su vermek gerekir.
İnsan değişebilir.Olduğu şeyden vazgeçerken sövdüğü gibi olmadan hem de.Hani bazen geçmek yetmez ezmek gerekir.Bıkmışsan adım atarsın, ama çok bıkmışsan sıçrarsın.Ama hepsinden daha fenaysa hissettiğin geçmiş sana kanat takar, uçarsın.Uçmak özgürlüktür,çünkü uçan hiçbi canlı birbiriyle yarışmaz.
Senin kalbin atıyor.Kalp gibi,olması gerektiği gibi.
Benim kalbim başını duvarlara vuran eroinman misali.
Hep böyle oluyor zaten.Bazen yazı yazarken yazamadığımı farkediyorum.Bazen yemek yerken boğulacak gibi. Elim,ağzım,kalbim... nitelikli bi delilik belki, her parçam ne yapması gerektiğini unutuyor.
Hep, aynı son.Seviyorum, ama...
Seviyorlar ama kafeste kuş,akvaryumda balık besler gibi.Özlüyorlar hem de çok, nasıl anlatsam bahar gelse de erik çıksa der gibi.İstiyorlar ama hep... bilmiyorum o kısmının düzgün,kurallı,anlamlı bi açıklaması yok. Hatta sanırım benim bunu sormaya bile hakkım yok.
Biliyorum bu hikayenin her hecesi ezberimde, kahramanların yerini değiştirmek çok kolay.Hayat mı, kader mi, yazgı mı herneyse hadi yap diyor durmadan, hadi değiştir.
Yapmıyorsam ne bilmediğimden,ne olmadığından.Dayanamam sadece, onlar gibi olmaya dayanamam. Ne istediğimi bilmeden yaşayamam.Korkamam işte.İnsan korkar sevdiklerine bişey olmasından ya da katlanır ne olursa olsun.Korkarak çalışırım, korkak bi komşu olurum, korkarım elalem ne der diye, korkarım Allahtan sevmesem bile. Ama sevdiğim halde korktuğum olmadı benim.Çok kaybettim. İnsan,zaman, para,emek kaybedilecek herşeyi kaybettim.Yine de onlar gibi olmayı istemedim.
Bazı şeyler acıtır.Kafiyelerle yazılmaz,uyak-ölçü-redif herneyse işte hiçbi cümle sonunda tutmaz. Bazı geceler diğerlerinden daha ağırdır.Rivayet-hikaye-bileşik zaman yetmez kelimelere gelecek zamanla yakıp geniş zamanla su vermek gerekir.
İnsan değişebilir.Olduğu şeyden vazgeçerken sövdüğü gibi olmadan hem de.Hani bazen geçmek yetmez ezmek gerekir.Bıkmışsan adım atarsın, ama çok bıkmışsan sıçrarsın.Ama hepsinden daha fenaysa hissettiğin geçmiş sana kanat takar, uçarsın.Uçmak özgürlüktür,çünkü uçan hiçbi canlı birbiriyle yarışmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder