Bir evladım olsun isterdim şu an,
ölüsü kollarımda.
İçimdeki acıyı herhangi bir acıyla değişecek kadar ufak hesaplar peşinde koşuyorum artık.Saat beşbuçuk olmadan bakkala koşuyorum yemediğim ekmeği alayım diye.Bakma öyle yüzüme, kalmayan ekmeğin peşinde on adım fazla atıcak halim kalmadı benim.
Neler yapıyorum bir bilsen,anahtarı kapının üstünde unutmak için.Öğreniyor insan, kirası en pahalı ev: yalnızca bir kişinin yaşadığı evmiş.
İçimde büyüttüğüm yaralar,senin gülümsemenle budanan yaralar filiz verip dışarı taştı artık.Elim kolum yara içinde,
-Devamını bi kağıda yazdım, uçak yapıp pencereden attım.Ben yapamam da, -en azından- bi pencereden atlayacak kadar özgür olsun yazdıklarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder