sıla

Çare denilen herşeyi denedim ben.
Bi ihtimal bile yok zihnimde.
Ağlamak için uygun yer aranılan,
öyle canının istediği zaman ağlanılmayan bu hayat içinde,
kimseye söyleyecek sözüm yok.
Ben acı çekiyorum.Kendimi bildim bileli,
Tanrı güzelliğinin bilinmesini istedi.İyiler acı çeker,cennete gider ölünce denildi hep bana. Tanrı biraz daha küçüldü gözümde, bu cümlelerin her söylenişinde. Değiyor mu demek istedim, güzelliğinin bilinmesine. Benim gözyaşlarıma kaç huri bedel biçtin, ya da herşey tamam mı olacak beni cehennemde görünce.Korkağım ben bi intiharlık cesaret yok içimde.Yoksa sizin olsun gün doğmadan doğuracağınız umutlar.
Evim kenarmahalle yetimhanesi gibi,
ana yok,baba yok, olmasını istediğim de yok.Yar dersen, kimseye yar olamam ben.Saçının telini rüzgardan koruyamadıktan sonra.Benim gücüm insanlara yetmiyor ki, benim gücüm olaylara yetmiyor ki, benim sözümle değişen yok ki, yar benim neyime.
Böyle böyle ölüceğim işte,ıssız evler içinde.Her gün bitsin bu azap diye, kendimi bitirerek.Bu yüzden işte, en güzel rüyalarımda hep ölüyor en sevdiklerim.Kimsenin oğlu olacak halim yok, kimsenin kocası olacak umudum yok,kimsenin babası olacak cesaretim yok.Bu kadar yok'un içinde, hala beni bişey sanmayın. İşe gidip gelmeye,saçma sapan sorulara cevap vermeye,içimdekileri sırtımda taşımaya anca yetiyor gücüm. Sadece bunu diyebilirim size,güçsüzlüğüm için üzgünüm.