Duvara monte edilmiş, hep duvara bakmış, hep duvarla konuşmuş, duvarlaşmış, ne işe yaradığı belirsiz bir makine gibiyim ben
ve sen,
beni o duvarda tutan tek civata,
bi bıraksan beni, bi vazgeçsen.
yere düşüp parçalanmanın huzuru dolsa içime,
sebepsiz varoluşun nihayeti.
ama vazgeçmezsin,
yarım damlalık bir bardak gibi hissediyorum kendimi karanlıkta,
düşen ilk damlanın kaderi
bardağı taşıran son damla olmak.
keşke kabullenebilsen bana hiçbişeyin kar etmediğini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder